Ένα σχολείο που θέλει να σταθεί στη σημερινή κοινωνία, οφείλει να διαμορφώσει και να αρθρώσει ένα νέο παιδαγωγικό λόγο, μια σύγχρονη έννοια γενικής παιδείας κι ένα νέο μορφωτικό ιδεώδες που ν’ αγγίζει τις βαθύτερες χορδές του ανθρώπου.
Η παιδεία που θα προσφέρει δεν θα πρέπει να επιδιώκει τη συσσώρευση γνώσεων, αλλά τη διέγερση και καλλιέργεια των εσωτερικών εκείνων δυνάμεων και καταβολών του νέου ανθρώπου, όπως επίσης και να νοηματοδοτεί τα μεγάλα προτάγματα της ζωής και της κοινωνίας για να του δώσει νέα πνοή, καθώς είναι πολλαπλά αλλοτριωμένος και χειραγωγημένος. Αποστολή του είναι δηλαδή, ν’ αναζητήσει ένα νέο περιεχόμενο που θα συμβάλλει στο «να φωτίζεται βαθύτερα και πολύμερα η ζωή και τα προβλήματά της, και να ετοιμάζεται ο δρόμος για μια θεωρία της ζωής και του κόσμου» (Ε. Παπανούτσος), με σκοπό πάντα την πνευματική ανέλιξη και εξύψωση του ανθρώπου, την προαγωγή του κοινωνικού του ρόλου και την καλλιέργεια της αγάπης και της αλληλεγγύης προς τον κάθε άνθρωπο.